بسیاری از مراجعین این تصور را دارند که داروهای روانپزشکی اعتیاداور هستند ،در مقالات قبلی تعریفی از اعتیاد براتون اورده شده، در اینجا دو ویژگی دیگه از خود ماده را توضیح میدهم که در پتانسیل سو استفاده میتواند نقش داشته باشد، 1-با خوردن دارو حس نشاط بیش از حد یا نعشگی ایجاد میشه، 2-مقاومت مشهور یا همان بی اثر شدن با دز ثابت

با خوردن اکثر داروهای ضدافسردگی یا روانپزشکی شما دچار حس سرخوشی سریع یا نعشگی نخواهید شد، حتی در شروع درمان دارو حالتهای ناخوشایندی تحت عنوان عوارض جانبی گذرا ممکن است ایجاد کند، تنها چند دارو وجود دارد که در صورت مصرف نابه جا امکان اعتیاد و سو مصرف دارند که لیست کامل انها در جدول امده ، این داروها معمولا توسط روانپزشکان در افراد مستعد اعتیاد اصلا تجویز نمیشوند و در سایر افراد به صورت کوتاه مدت تجویز میشوند تا اثرشان حفظ شود.

به طور مثال تجویز الپرازولام فقط موقع حمله ی پنیک در دوره ی دو هفته ای تا زمانیکه اثر بقیه ی داروهای اصلی شروع شود هیچ وقت اعتیاد اور نیست چون (1- احساس نعشگی نمیدهد 2- مصرف مدوام و طولانی ندارد که مقاومت بدهد)،همان طور که زمانیکه شما دستتان شکسته است یا سنگ کلیه کلیه دارید تجویز مورفین سبب سرخوشی و اعتیاد نخواهد شد، این موضوع تحت عنوان اثر set و setting مواد شناخته میشود، یعنی مصرف زولپیدم در مهمانی یا پرگابلین برای رسیدن به حالت نعشگی به شدت اعتیاداور است، در حالیکه مادر شما ممکن است چند ماه برای کمردرد پرگابلین بخورد و بعد از برطرف شدن مشکلش ان را بدون اینکه حتی متوجه شود راحت قطع کند.

فقط دار‌وهای جدول زیر امکان مقاومت و سو مصرف در افراد مستعد دارند.