اعتیاد یک بیماری مغزی مزمن است که با تغییرات ساختاری و عملکردی در مغز همراه است. مصرف مکرر مواد باعث فعال شدن مسیر پاداش مغز می‌شود، جایی که نورون‌ها در ناحیهٔ Ventral Tegmental Area (VTA) و Nucleus Accumbens (NAc) مقدار زیادی دوپامین آزاد می‌کنند و حس لذت شدید ایجاد می‌کنند.

با گذشت زمان، این مسیر بازسازی شده و پاسخ مغز به پاداش‌های طبیعی مانند روابط اجتماعی، سلامت یا فعالیت‌های روزمره کاهش می‌یابد. هم‌زمان، بخش‌های مغز مسئول کنترل تصمیم و خودکنترلی دچار ضعف می‌شوند، بنابراین فرد علی‌رغم آگاهی از آسیب‌ها، نمی‌تواند مصرف را متوقف کند.

این تغییرات نشان می‌دهند که اعتیاد اختلالی مغزی و واقعی است، نه ضعف اراده یا انتخاب شخصی و درمان آن نیازمند مداخلات علمی و حمایتی است.